Maart 2020

Vrijdagmorgen om 03.00 ging de wekker. Koffers stonden al klaar, weer op weg naar Gambia. Nog even naar het reis-advies van het ministerie van Buitenlandse zaken gekeken maar dit was nog steeds niet negatief. Voor grote delen van de wereld geldt een beperkt advies in verband met het Corona-virus maar voor Afrika is dit nog niet het geval.

De reis was eigenlijk al in februari gepland maar deze had ik uitgesteld naar maart. In december van het afgelopen jaar is vastgesteld dat ik diabetes heb. Mijn waarden waren toen erg hoog. Aan de medicijnen en op dieet. Ik had mijzelf voorgenomen om pas weer naar Gambia te gaan wanneer mijn waarden onder de 10 zouden liggen. Dinsdag nog een check gehad bij de diabetesverpleegkundige en de waarde lag mooi onder de 10. Qua dieet zal ik in Gambia concessies moeten doen maar ik heb mijn medicijnen bij me dus dat zal wel goed komen.

Nog een laatste check of ik alles wel heb. Paspoort in de tas, tickets en boardingpass present en voldoende cash in de knip. Nog een extra koffer meegenomen met van allerlei mooie mutsjes, dekentjes, sokjes. Allemaal tot stand gekomen door het nijvere werk van het Damesgilde uit Ulft. De dames zijn fanatiek aan het haken en breien voor de pasgeboren baby's in Gambia. Even voor 04.00 uur startte ik de auto en op naar Schiphol. Er was haast niets op de weg, wel wat vrachtverkeer dat er ook voor gekozen had om de files zoveel mogelijk te ontlopen. Rond 05.30 uur liep ik Schiphol binnen. De koffers afgegeven, het aantal kilo's klopte mooi. Afgelopen zondag had ik nog extra kilo's bijgeboekt maar ik kreeg geen bevestiging van TUI. Maandag even gebeld met TUI en het een en ander moest nog verwerkt worden. Donderdag checkte ik mijn ticket en deze was nog steeds niet aangepast. Weer even de dame van TUI gebeld en zij heeft het op dat moment mooi aangepast. De wijzigingen waren binnen een uur verwerkt en aangepast op ticket en boardingpass. Dus het droppen van de bagage verliep zonder problemen. Ook was het op dit vroege uur erg rustig bij de security check en paspoortcontrole. Voorheen moest de laptop uit de tas en horloge en andere sierraden af maar dat hoefde nu niet. Het was een eindje lopen naar de gate (D-27) maar ik was daar mooi op tijd. Nog even een kop thee en een broodje en ik was ready to board. Het was niet mogelijk om een plaats bij de nooduitgang te reserveren dit keer, ik had een stoel gereserveerd aan het gangpad. De middelste stoel bleef leeg, deze wens kon met de reservering aangegeven worden. Was erg prettig want dan kun je de benen wat schuin wegsteken zonder dat er iemand last van heeft. Ook de cabinebagage kan dan gewoon bij jouw stoel blijven liggen.

De vlucht vertrok mooi op tijd en was rechtstreeks. Totale vliegduur 6 uur en 30 minuten, best wel lang. Maar daar was ik op voorbereid. De 1e twee uur lekker de ogen dichtgedaan en wat gedoezeld. Het was een korte nacht dus mijn ogen vielen vanzelf dicht toen ik éénmaal in het vliegtuig zat. Toen ik qua slaap een beetje bijgetankt had pakt ik mijn laptop. Ik had via Netflix een 6-tal films gedownload. De 1e film duurde zo'n 2 uur: Sobibor. Het ging over de vlucht van de gevangenen uit het Duitse werk- en vernietigingskamp Sobibor in de 2e wereldoorlog. Was een indrukwekkende film en best een zware film om te kijken. Daarna maar wat luchtigers. Ik had ook Dumb, Dumber and Dumbest gedownload. Een beetje flauwe film maar na de heftige beelden in Sobibor was dat wel fijn. Voorlopig wel weer even genoeg films gezien. Mijn ogen gaven dat signaal ook want tegen het eind van Dumb, Dumber and Dumbest wilden ze niet meer open blijven. Laptop in de tas en lekker weer even relaxen. Een blik op mijn horloge vertelde mij dat we al in de laatste 45 minuten van de vlucht zaten, het verliep allemaal mooi vlot. Rond 13.40 uur zette de piloot het vliegtuig aan de grond op Banjul Airport. Het uitstappen ging snel omdat het vliegtuig slechts voor 2/3 gevuld was. Hierdoor ging de paspoortcheck en bagagecheck ook snel. Voordat ik de aankomsthal binnen kon lopen werd eerst gemeten of ik geen koorts had, dit in het kader van het Coronavirus. Overal op de luchthaven hingen posters met instructie over preventie én je kon je handen desinfecteren. Hiervoor hingen overal pompjes met desinfecterende gel. De koffers gepakt en ondertussen kwam Yusupha al naar mij toelopen. Hij had die dag geen dienst bij de brandweer op het vliegveld maar kwam toch even gedag zeggen. Ook Karafa was er mooi op tijd met zijn taxi om mij naar mijn home te brengen.

Rond 14.30 uur was ik op mijn oude vertrouwde stekkie in Senghore Kunda net buiten Kololi. In mei en november vorig jaar was er geen plek vrij. Ik verbleef toen elders in Kololi. Dat was ook een goede plek maar er gaat niets boven mijn plekje in de compound met de black-and-white gate in Kololi. De koffers uitgeladen en snel omgekleed want het is erg warm voor de tijd van het jaar. Zelfs in Kololi was het op dat moment boven de 36 graden terwijl dat aan de kust ligt. Normaal gesproken ligt in maart de temperatuur lager, november is altijd wel erg warm. Ook de nachten schijnen op dit moment erg warm te zijn. Op pad naar Maroun's Supermaket om de boodschappen te halen die ik in het lokale shopje niet kan kopen. Na een lekkere lunch met senfou, canned beef en black tea was het tijd om even te relaxen. Het koffer had ik nog niet uitgepakt, dat kan later nog wel. Die avond voor het eerst naar de Senegambia Strip om te eten bij Yasmina én om bij Qcell mijn mobiele WIFI te laten installeren. Ik had in november voor Yaya vanuit Nederland, via een kennis van hem, een mobiele WIFI meegenomen. Yaya wilde WIFI aanbieden aan de gasten op zijn tourist-trips. Deze WIFI werkte verrassend goed dus dat wilde ik ook! Een WIFI-apparaat bij Bol.com gekocht van TP-LINK. QCell stopte er een lokale SIM-Card in en dat is alles! Ik heb er een maandtegoed bijgekocht voor ca. eur 35 en nu kan ik onbeperkt internetten met meerdere apparaten tegelijk. Ideaal!! Het eten bij Yasmina was weer als vanouds, lekker en gezellig. Éénmaal thuis nog even naar wat muziek geluisterd. Ik had een aantal playlists gedownload van Spotify en via mijn klein bluetooth speaker had ik lekkere muziek én met een mooi geluid. Na een uurtje begon ik te merken dat het een lange dag was geweest. Tanden gepoetst en naar bed. Die nacht was het inderdaad veel warmer dan normaal gesproken in maart. Ik had koel water in de koelkast dus regelmatig wat gedronken. Toen ik vannacht naar het toilet ging zag ik een vriendje (kakkerlak) een beetje zenuwachtig over de vloer van de badkamer heen en weer lopen. Hij was dit keer alleen, vorig jaar maart had hij zijn hele familie meegenomen. Lamp op de badkamer uit gedaan en deur dicht en morgen zien ik wel of mijn vriendje inderdaad alleen was. Vanmorgen was mijn vriendje in geen velden of wegen meer te bekennen. Mocht hij toch zijn familie meebrengen dan moet ik even in het geweer met een spuitbus. Het eten staat allemaal veilig opgeborgen en afgedekt dus daar kan hij niets aan doen.

Vanmorgen al vroeg wakker. Vandaag ga ik aan de slag met het inplannen van de afspraken. Het Huis van Marabout wordt verplaatst naar een nieuwe locatie, in Gunjur. Daarnaast staan er een aantal taken op mijn to-do list voor de medische post in Naneto Seyoni. Maandagmorgen ga ik, samen met Yusupha, voor de eerste keer naar Naneto Seyoni. Eerst een afspraak met Petero, de verpleegkundige. Daarna maak ik afspraken met de Alkalo en zijn raad van wijze mannen. Ook moet ik nog een gesprek hebben met het Village Development Committee. Dit alles om de medische post nog beter en efficiënter te laten functioneren. Ik wil ook zo snel mogelijk naar Gunjur waar Ebou, de vorige Marabout van Busura, weer opnieuw wil beginnen met een mental home. Ebou was altijd erg betrokken bij de mental patients en wij vonden het erg jammer dat hij ons verliet in Busura. Wij willen daarom met hem verder gaan in Gunjur waar hij nu woont. Dit vergt de nodige tijd dus wil ik daar komende week zo snel mogelijk beginnen. Zondag wordt een relaxte dag met een strandwandeling en een lunch bij Swiss Tavern op het strand bij Bijilo.

Nu even kort over het Corona-virus. Zoals ik als vermeldde, wordt je bij binnenkomst in Gambia gecontroleerd op koorts. Overal hangen posters met informatie over het Corona-virus en hoe je om moet gaan met de hygiëne. Op het vliegveld hingen dispensers met desinfecterende gel voor de handen. Ook het mondkapje is aanwezig in het straatbeeld. Maar hoe verder je van het vliegveld af bent des te minder mondkapjes je ziet. Vooralsnog zijn hier geen besmettingen geconstateerd. Maar voorzichtigheid blijft natuurlijk wel geboden. Men zegt dat het virus in deze hitte weinig kans maakt maar dat is natuurlijk niet zeker. Geen paniek dus maar wel voorzichtig zijn!

Zaterdag goed besteed aan het maken van afspraken. Yusupha gesproken en al wat ingepland. Maandag gaan we voor het eerst naar de medische post in Seyoni. Ik wil met Petero, de verpleegkundige, een aantal zaken bespreken met betrekking tot de organisatie van de post. Daarnaast wil ik samen met hem een gesprek met de Alkalo en de Village Development Committee om afspraken te maken over de rol van de medische post in de gemeenschap én de financiële consequenties ervan. We kunnen natuurlijk niet helemaal voor niets werken. Op de eerste plaats omdat binnen een afzienbare tijd de medische post zelfstandig moet kunnen draaien en dan hebben ze inkomsten nodig. Ook is het niet fair ten opzichte van andere plaatsen die wel een bedrag rekenen voor een bezoek aan hun post. En de mensen zullen van verre naar onze post komen omdat ze niet hoeven te betalen. Dit, en andere zaken, is de inzet voor het gesprek met de dorpsraad. Het gesprek zal donderdagmiddag plaatsvinden, in de ochtend is de medische post open dus dan is Petero volop aan het werk.

Zaterdagmiddag was ik uitgenodigd bij een familie in Kololi Johannes. Ik ken deze familie via Mariama. Mariama werkte 2 jaar geleden voor de familie in 'mijn' compound in Senghore Kunda. In verband met het teruglopen van het aantal gasten had zij daar geen werk meer maar we heb af en toe nog contact wanneer ik daar ben. Ze wisten dat ik o.a. de domoda erg lekker vind dus dat stond die middag op het menu. Dit keer was het met chicken, erg lekker. Meestal is de domoda met rundvlees of buleto (fishballs) maar met chicken is het ook smakelijk. Nog even nagepraat en daarna ben ik teruggelopen naar mijn compound. Kololi Johannes is niet ver van Senghore Kunda. Het is beiden in Kololi alleen Kololi Johannes is net wat verder van de Senegambia Strip af. Ik heb in mei en november van het vorig jaar een appartement in Kololi Johannes gehad omdat Senghore Kunda niet beschikbaar was. Terug in mijn huis nog wat paperwork gedaan en die avond naar Yasmina geweest om te eten. Mijn trek was na de fantastische domoda nog niet zo groot. Wat kleins gegeten en even bijgepraat met mijn Duitse vriend Norbert, hij is de beheerder van Yasmina. De eigenaar is Libanees, ook met hem weer even bijgepraat. Toen ik vrijdagavond voor het eerst bij Yasmina kwam zei Norbert: So du bist auch schon ein Corona-Flüchting. Op dat moment waren er nog redelijk wat Europeanen in Gambia.

Ik heb met mijn vlucht op vrijdag nog geluk gehad want vanaf zaterdag hebben o.a. Sunweb en Corendon alle vluchten gecanceld. Op zondag volgde TUI ook, geen nieuwe vluchten meer. Ik heb contact gezocht met TUI en mijn terugvlucht blijft gewoon staan voor de 27e. Mocht het veranderen dan krijg ik persoonlijk bericht via SMS, email, mijn account of whatsapp. Nog voor dat Corendon alles dichtgooide qua vluchten had ik al gehoord dat het Almende College alle buitenlandse reizen van hun studenten afgelast had waaronder ook de reis naar Gambia. Ze zouden op de 21e in Gambia arriveren. Corendon vliegt niet meer dus dit was daardoor ook al onmogelijk geworden. Afgelopen zaterdag zouden nog kennissen arriveren maar ik heb (nog) niets van hen gehoord, ze zullen niet in Gambia zijn denk ik. Het is nu erg rustig hier. Er gaan toeristen weg en er komt voorlopig niemand voor terug, het loopt langzaam leeg. De restaurants zijn amper bezet en de touristdrivers hebben weinig werk. De taxiparkeerplaats bij op Senegambia staat vol en de chauffeurs hangen rond, wachtend op die ene klant die toch komt. Het was voor hun al niet zo'n 'vet' seizoen maar nu is het helemaal mislukt. Gambia is veilig en kent nog geen corona-besmettingen maar kent wel de gevolgen van het virus. De Gambiaanse economie drijft voor het over grote deel op de toeristen.

Zondag een rustig dagje. Lekker naar het strand geweest voor een lange wandeling. Daarna een ontbijtje met senfou, canned beef, marmelade en french cheese. Ik kan nog geen thee zetten want mijn gasfles is leeg. Maandag komt de man van het gas. Ik heb nog pineapple juice in de koelkast, is ook lekker bij het ontbijt. Die middag ben ik uitgenodigd voor de lunch bij een familie in Tanji (weer familie van de familie in Kololi Johannes). Moeder woont daar met 7 van de 8 kinderen. Vader woont elders met zijn andere vrouw. Moeder kreeg eerst 5 dochters maar vader wilde ook een zoon en dacht dat moeder hem geen zoons kon geven. Dus een andere vrouw. Moeder gaf hem toch nog twee zoons, een tweeling. Daarna nog een dochter maar vader bekommert zich niet meer om hen. Moeder woont met alle kinderen op 1 kamer, eerst in Sanchaba (dat is dicht bij mij) maar nu in Tanji ergens buitenaf. Ik was door haar uitgenodigd voor de lunch. Ik neem altijd wat mee voor de familie wanneer ik mee mag lunchen. Dit keer heb ik een stop gemaakt op de vismarkt van Tanji. Het was rond 13.00 uur en de vissers waren nog op zee. Op de markt was het echter een drukte van jewelste. Iedereen deed de inkopen voor de dagelijkse lunch. Rond 16.00 uur komen de vissers terug van zee en dan is de vismarkt overbevolkt. Ik heb op de markt voor de familie een zak rijst gekocht zodat ze voorlopig weer wat te eten hebben. Moeder had een heerlijke fish yassa gekookt. Nog even gepraat en weer op weg naar huis. Erg lang natafelen is hier niet echt het gebruik. Het was nog te vroeg om naar het strand van Tanji te gaan voor de terugkomst van de vissers. Het is altijd enerverend om te bekijken hoe de vissers terugkomen en de vele vis wordt uitgeladen. Die avond ben ik niet meer naar Yasmina geweest. De fish yassa was stevig en stond lang genoeg. Ik zing het wel uit tot het ontbijt met senfoe, de volgende morgen.

Maandagmorgen op pad naar de medische post in Naneto Seyoni. Yaya stond al mooi op tijd bij mij voor de deur. Hij reed dit keer zelf omdat business very slow was. Weinig toeristen dus ook weinig werk voor Yaya. En gisteren had ook Senegal zijn grenzen gesloten en vielen veel van zijn safaritrips naar Senegal uit. Het was erg druk op de weg. Elke keer wanneer ik in Gambia ben valt het mij op dat er steeds meer verkeer op de weg komt. Én steeds meer ongelukken. Op de heenweg zagen een auto die frontaal op een ander gebotst was. Even daarvoor moesten we al de weg vrijmaken voor een ambulance. Net voor Brikama waren een scooterrijder en een fietser van de weg gereden. Links en rechts van de weg stonden hier en daar aangereden auto's. Volgens Yaya rijden er steeds meer mensen maar de meesten weten amper hoe ze moeten rijden of kennen de regels niet, met vele ongelukken tot gevolg. Er stonden veel politieagenten te controleren. Op 16 maart verliep de deadline voor het verzekeren van de auto's. En dat werd uitgebreid gecontroleerd met grote rijen wachtende auto's tot gevolg. Yaya had de papieren goed in orde dus dat was geen probleem. Maar elke post controleerde weer hetzelfde, soms om de paar honderd meter. Uiteindelijk rolden we het terrein van de medische post en de school op. Even kort gedag gezegd op de school en daarna naar Petero op de medische post. Het was erg druk met de patiënten. Kort met Petero gesproken over de gang van zaken. Petero maakt een afspraak met de dorpsraad voor komende donderdagmiddag. We nemen dan tevens de rest door omdat hij dan meer tijd heeft, na het spreekuur. Yusupha had ondertussen contact gehad met Ebou in Gunjur. Ebou is de vorige Marabout die vertrokken is naar Gunjur. Wij willen daar een doorstart maken met het Huis van Marabout. Ebou is deze week niet thuis maar wil ons graag volgende week ontvangen. Petero gaat dan ook mee. Volgende week is prima, dan ga ik deze week andere zaken regelen. Nog even op school gesproken over de waterleiding én ik ben zaterdag uitgenodigd voor de voetbalwedstrijd van het team van Modou, één van de docenten van de school. Ik heb beloofd dat ik de wedstijdbal zal schenken. Nu weer op weg naar huis. Ik krijg vandaag mensen op bezoek voor de lunch, leden van de familie waar ik zaterdag en zondag geluncht heb. Het was een drukke bedoening op de terugweg, de politie was nog steeds volop aan het controleren. Yaya had in Brikama zijn verzekeringssticker gekocht maar nog niet achter de voorruit van zijn 4wheel bevestigd. Dit viel pas op toen we terugreden. In Old Yundum werden we aangehouden door een agent die met zijn verkeerde politiebeen uit bed gestapt was. De auto moest aan de kant van de weg en na een tijdje mochten we toch doorrijden. Volgens de agent had Yaya geen respect voor hem getoond terwijl Yaya alleen maar uitlegde dat hij de sticker net gekocht had, én dat zijn papieren in waren. Veel agenten maken hier 'gebruik' van hun functie.

Toen ik éénmaal terug was in Senghore Kunda, was er nog steeds geen gas. Even naar mum geweest en niet lang daarna stond de gas-man aan mijn deur. Hij installeerde de gasfles. Ik heb uitgeprobeerd of de aansluiting goed was, ik rook geen ontsnappende gaslucht (een vorige keer was dat wel zo). Ik heb gas en nu boodschappen doen voor de pasta-lunch. Want dat vindt de familie lekker en dat koken ze zelf niet. Maroun's Supermarket heeft een fijne versafdeling qua groenten en vlees. Rond 17.00 uur was de familie in Senghore Kunda. Ze hebben heerlijk gegeten van mijn pasta en zelfs baby Seedy vond het lekker terwijl hij eigenlijk alleen maar melk van mama drinkt. Die avond thuis gebleven en niet meer Yasmina geweest.

Maandag ook nog even contact gehad met Stichting Bouwen. Deze week wil ik met hen spreken over de restauratie van de medische post. Het dak is slecht en we willen toiletten en douches bij de medische post. En daarvoor is natuurlijk ook waterleiding nodig. De school van Stichting Buganala, welke op het hetzelfde terrein ligt, wil ook de waterleiding vernieuwen. We proberen dit te combineren. Deze week ga ik met hen om tafel zitten. Morgen ga ik naar een school van Stichting Buganala in Ebotown. Ik ben nog niet op bezoek geweest bij deze school. Daarna rij ik door naar Serekunda. Ik heb nog wat spullen nodig en wil rondkijken naar een behandelbed voor de medische post. Het Isala College heeft hier geld voor ingezameld. De matrassen hebben we al gekocht nu alleen nog een bed. Dat bed is hier wel te koop maar dat zal zoeken worden. Het transport van een bed vanuit Nederland is erg duur dus op zoek naar een (behandel)bed. Als laatste op dinsdag naar Kairaba Avenue in Serekunda. Daar zit Sport1, een goede sportzaak. Ik ga daar de wedstrijdbal kopen die ik beloofd heb voor de wedstrijd van zaterdag. Donderdag het gesprek en volgende week staat de hele week in het teken van de doorstart van het Huis van Marabout in Gunjur. Tussendoor blijf ik natuurlijk het nieuws volgen. Mijn terugvlucht blijft vooralsnog op de 27e staan. Mocht dit veranderen dan wordt ik persoonlijk door TUI benaderd. Leuk om te vermelden is dat we nu een stagiaire op de medische post hebben. Het is Fatoumatta Sanyang, de oudste dochter van Mrs. Ramatoulie Jatta, het hoofd van de school in Seyoni.

Dinsdag al weer vroeg op pad. Het is erg warm voor de tijd van het jaar dus als je wat wilt doen dan vroeg in de ochtend of in de avond. Doel van het bezoek is o.a. het betalen van de salarissen op de school van Stichting Buganala (www.buganala.nu) in Ebo Town dus vroeg in de ochtend is de enige optie. Karafa zou mij brengen en hij meldde zich mooi op tijd aan de black-and-white gate van Senghore Kunda. De school in Ebo Town ligt dicht bij een grote vuilstort. De grote vuilstort ligt dicht bij mijn huis, tegenover SOS Childvillage. Dit wordt dus een kort ritje. Niet dus! Ik was nog nooit in Ebo Town geweest maar Karafa wist ongeveer waar we moesten zijn. Hij reed de grote vuilstort bij SOS Childvillage voorbij. Toen ik hem vroeg waarom, zei hij dat dit Bakoteh was en dat Ebo Town aan de andere kant van Serekunda lag. Aha, er zijn natuurlijk meerdere grote vuilstortplaatsen hier. We moesten dwars door Serekunda heen. Ebo Town is één van de grotere delen van Serekunda. Karafa kende de vuilstort niet en wist dus ook niet waar de school was. Onderweg even gebeld met medebestuurslid van Buganala, Cees. Cees appte mij de telefoonnummers van de docenten. Ik belde één van hen, Baboucarr en gaf de telefoon aan Karafa. Karafa vroeg aan hem hoe we bij de school moesten komen. We are lucky today zei Karafa. Baboucarr bleek bij het firestation aan de hoofdweg naar Lamin te zijn. Op dat moment reden wij daar ook dus pikten wij Baboucarr daar op en hij wees ons de weg naar de school. Op weg naar de school zagen we de uitgebreide vuilnisbelt al liggen. Er werd ook nog gebouwd op die belt. De school in Ebo Town is klein maar ziet er netjes uit. De school barst bijna uit haar voegen maar ondanks dat wordt er op een mooie manier lesgegeven. De salarissen betaald en nog wat mooie plaatjes geschoten van de school, leraren en kinderen.

Nu op weg naar Serekunda Market. Ik wilde graag een paar mooie schalen kopen voor www.kuiranto.nl. Ik heb een aantal Gambiaanse gerechten op het menu staan en deze wil ik straks op de originele wijze presenteren. Het zijn de schalen die men hier gebruikt voor de lunch. Men eet niet van borden maar zitten met z'n allen om een grote schaal en eten zo de lunch gezamenlijk. Wanneer ik ergens lunch dan krijg vaak mijn eigen bord en een lepel. Zo af en toe mag ik aanschuiven bij de grote schaal. Ik krijg dan nog een steeds een lepel terwijl de rest met de hand eet. Eenmaal aangekomen op de markt was de kraam met de huishoudelijke spullen snel gevonden. Drie mooie schalen uitgezocht, ze zijn niet zwaar én passen in het koffer. Straks bij de terugreis de schalen inpakken in handdoeken zodat ze niet beschadigen. Rond lunchtijd waren we weer terug in Senghore Kunda. Ik had wel zin in een Gambiaanse lunch. Nu zit er in de buurt een goede lokale gelegenheid die Kadi Kadi heet. Ik was hier al vaker over getipt maar was er nog nooit geweest. Deze tip bleek over een andere Kadi Kadi te gaan welke ook bij mij de buurt zat. De juiste Kadi Kadi was snel gevonden. Aan de buitenkant is niet te zien dat het een restaurant is maar dat is wel vaker met lokale restaurants. Ik was er om 15.00 uur en het was er ontzettend druk. Alle tafeltjes waren bezet. Het was ook mogelijk om het eten mee te nemen. Dan ga ik dat doen, het was een beetje het principe van de afhaal-Chinees maar dan in Gambia. De keuken zat aan de zijkant van het restaurant. Aan drie kanten waren er afhaalloketten. Mensen komen er met eigen borden en pannetjes waar het eten ingedaan wordt. Men eet het ter plekke op of neemt het mee naar huis. Ik had natuurlijk niets bij maar dat was geen probleem, ik kreeg het eten mee in een aluminium bakje. Ik wilde graag de Benachin maar deze was al uitverkocht. Ik was dan ook een beetje aan de late kant. Rond 13.30 uur is alles nog volop op voorraad. Domoda was er nog wel en dat vind ik ook lekker. De domoda bleef goed warm in het bakje, het was maar 5 minuten lopen naar huis. Even later zat ik op mijn terras te genieten van een fijne Gambian dish. Daarna time to relax want dat is hier wel nodig in de warmte. De domoda stond stevig dus ik ben die avond niet meer naar Yasmina geweest for dinner. Kadi Kadi is een goed lokaal restaurant en goedkoop. De prijzen variëren tussen de 50 en 100 dalasi (tussen de € 0,90 en € 1,80) per maaltijd. Nu ik dit ontdekt heb ga ik vaker naar de afhaal-Gambiaan!

Die avond bereikte mij het bericht dat de eerste Corona besmetting geconstateerd was in Gambia. Een 22-jarige Gambiaanse was afgelopen maandag uit Engeland via Casablanca naar Gambia gereisd. Zij zit in isolatie in Fajara en ook de medepassagiers worden gecontroleerd op het virus. De minister van Volksgezondheid legde een verklaring af op de televisie net als de president. De scholen zitten 3 weken dicht net als de bars en kroegen. Restaurants blijven wél open alhoewel er al veel dicht zitten vanwege de weinige klanten die er zijn. Veel toeristen gaan terug op de reguliere vluchten maar er komt niemand voor terug. Ook werd dinsdag afgekondigd dat de EU haar grenzen sluit voor reizigers van buiten de EU. Dit geldt niet voor EU-ers die terug willen naar huis. Er bereikten mij van allerlei sms'jes en appjes met berichten in de trant van: kom je nog wel terug; de vliegmaatschappijen halen iedereen terug; je komt de EU niet meer in. Veel berichten waren redelijk paniekerig, sommige belangstellend. Ook zouden op Facebook berichten staan over snelle repatriëring. Er staan wel veel berichten op Facebook hierover maar niet op de officiële kanalen. Bijna iedereen op Facebook 'weet' het allemaal al over wat er speelt. Volgens mij is het beter om het hoofd koel te houden (zelfs hier bij 36 graden) en alleen de officiële berichtgeving in de gaten te houden en niet, zoals op de social media veel gebeurt, er zelf een invulling aan geven. Ik heb contact gehad met TUI. Mijn terugreis blijft staan zoals gepland op de 27e maart. Mocht het veranderen dan krijg ik persoonlijk bericht via SMS, email of telefoon. In Gambia houdt men het hoofd koel, hier ligt nog wél wc-papier in de schappen!!!

Woensdag een rustdagje ingepland. Ik moest nog wat afstemmen met TUI en daarvoor wilde ik thuis blijven. Ik had nog een paar films op mijn Netflix download staan en mooie muziek op mijn Spotify download. Eerst lekker uitgebreid ontbeten want daar had ik deze dagen nog geen gelegenheid voor gehad. De dag ervoor snel even een stuk senfou en een kop thee en dan op pad. Nu even niet!!! Wel op tijd opgestaan want vroeg in de morgen is het nog lekker om op het terras te zitten. Naar de local shop voor mijn senfou. Een kop thee, een senfou met kaas, een senfou met abrikozenjam en een bakje vruchtenyoghurt. Life is good. Ondertussen mijn laptop geïnstalleerd en ingelogd op de werkomgeving van Gemeente Oost Gelre. Er stonden een aantal e-mails op mij te wachten en ook nog wat voorstellen om te bekijken. Vanwege de Corona-crisis werken veel mensen van Gemeente Oost Gelre thuis, ik nu ook in deze bijzondere 'thuiswerk' situatie. De verbinding werkt goed dus ik kan mooi een aantal zaken afhandelen. Een paar uur later was ik weer helemaal 'bij' en mijn maag begon zich te melden. Tijd voor een wandeling naar mijn afhaal-Gambiaan Kadi Kadi. Dit keer was ik er al om 13.30 uur. De eerste pot was nog niet klaar. Even wachten dus! De eerste pot zou de Benachin zijn, dus dit keer wél lucky. Met de Benachin in de take-away bak liep ik een half uurtje later terug naar mijn huis. Ik had de wat minder scherpe Benachin uitgekozen, deze was echter toch nog redelijk scherp zodat ik regelmatig moest 'blussen'. Het was weer voortreffelijk! Die dag nog wat afspraken gemaakt. Niet meer naar Yasmina want mijn take-away Benachin stond nog als een huis.

Donderdagmorgen zou ik een meeting hebben met de Alkalo en het Village Development Committe over de medische post. Het was helaas niet mogelijk om iedereen die dag bij elkaar te krijgen dus werd het opgeschoven naar de vrijdag om 10.00 uur. Had ik die dag meer tijd voor een andere opdracht. Ik heb deze opdracht alvast gekregen van een bestuur waarin ik binnenkort zitting ga nemen (naam moet nog even onder de pet blijven). Veel jongeren uit Gambia proberen via de backway naar Europa te komen. Ze betalen veel geld aan mensensmokkelaars die hen dan via Libië, over het water, naar Europa brengen. Ze komen dan aan in o.a. Italië of op de Griekse eilanden. De reis is duur en erg gevaarlijk, ook al het eerste deel over land naar Libië. Regelmatig komt het voor dat het geld op is wanneer de jongeren in Libië aankomen (het wordt gestolen of de smokkelaars vragen nog extra voor de overtocht) en kunnen ze niet mee met de overtocht. Ze worden dan in Libië opgevangen in kampen omdat er ook geen geld meer is om terug te gaan naar Gambia. Soms zitten ze jaren in de kampen onder slechte en gevaarlijke omstandigheden. Wanneer ze dan eindelijk terug kunnen, zijn veel jongeren behoorlijk getraumatiseerd door hun ervaringen. We willen een programma opstarten voor deze jongeren zodat zij straks weer volwaardig deel kunnen nemen aan de Gambiaanse maatschappij. En daar zijn natuurlijk fondsen voor nodig. Nu bestaat er een organisatie in Gambia die zich richt op kansen voor jongeren: Youth Empowerment Project (YEP). Zij stellen gelden beschikbaar voor projecten die gericht zijn op het ontwikkelen van kansen voor jongeren. Gezien de doelstelling die wij nastreven denken wij dat wij in aanmerking kunnen komen voor een bijdrage. Eerst op internet gespeurd en YEP schijnt in een kantoor in Bakau gehuisvest te zijn. Een mailtje gestuurd en uitgelegd wat wij willen en dat ik graag een afspraak wil één dezer dagen. Er stond ook een telefoonnummer op de website. In plaats van te bellen reed ik er samen met Karafa naar toe. Het gebouw was vrij snel gevonden. Toen ik de hal van het gebouw binnen liep meldde ik mij bij de receptioniste. Sir please clean your hands! Er stond desinfecterende zeep op de balie en ik moest eerst mijn handen desinfecteren (ook hier i.v.m. Corona). Het bleek dat alle medewerkers van de YEP voorlopig thuiswerken i.v.m. het corona-virus. Dit met ingang van de 17e, de dag dat de eerste besmetting geconstateerd was. Ik kreeg nog wel een lijst mee met telefoonnummers van de werknemers. Ik besloot om nog een dag te wachten op een antwoord op mijn email. Daarna ga ik de medewerkers benaderen, de meesten zitten ook op whatapp dus dat is wat makkelijker. Telefonisch is niet iedereen hier goed te verstaan omdat ze nog wel eens een andere klemtoon leggen op de Engelse woorden. Via de app regel ik een meeting met één van hen om te overleggen over steun van hun fonds aan ons. Toen ik terug was in mijn compound kreeg ik van Petero, de verpleegkundige van onze medische post, het bericht dat de vergadering van vrijdag niet door kon gaan. Hij moest naar een spoedoverleg in Kotu, waarschijnlijk over het coronavirus. Ik had die middag geen tijd gehad om naar mijn afhaal-Gambiaan te gaan voor de lunch. Even lekker gedoucht en daarna naar Yasmina for dinner.

Vrijdag op tijd wakker. Ik hoefde niet zo vroeg weg omdat de vergadering met de dorpsraad naar zaterdag was verplaatst. Mooi tijd voor een uitgebreid ontbijt. Vrijdagmiddag zouden Paula en Maarten van Stichting Bouwen bij mij komen om een aantal zaken door te spreken. Even voor 9 uur belde Paula om te vragen of ik naar hen toe wilde komen. De scholen zitten dicht en hun kinderen waren thuis. Dus was het handiger om bij hen te overleggen. Zij wonen in Sanyang in de buurt van de kust en dat is ongeveer 30 minuten rijden vanaf Senghore Kunda. Ik was nog niet bij hun aan huis geweest. Karafa gebeld en hij was nog vrij die middag, op naar Sanyang rond 13.00 uur. Ik had na het ontbijt nog een paar uur over voordat ik naar Sanyang zou gaan. Laptop gepakt en op mijn terras gaan zitten en 'thuiswerken'. Ik had ondertussen weer wat werk-email binnengekregen en had nu mooi de tijd om wat zaken te behandelen. De tijd ging snel en op mijn telefoon zag ik dat Karafa belde, time to go to Sanyang! Onderweg naar Sanyang was het erg rustig op de weg. Dat had natuurlijk te maken met de Friday-prayers maar ook omdat er weinig gasten zijn. Weinig gasten= weinig werk dus blijft men thuis. Rond 14.00 uur zaten we dicht bij de afslag naar het huis in Sanyang. Even gebeld waar we moesten zijn. Het gesprek met Stichting Bouwen ging over een aantal zaken. Allereerst de nieuwbouw van het Huis van Marabout. Door de ontwikkelingen in Busura ligt dit even stil. Volgende week ga ik kijken in Gunjur om daar een doorstart te maken. Daarna worden de nieuwbouwplannen weer uit de kast gehaald. Een 2e punt is de watervoorziening/waterleiding in Naneto Seyoni bij de school en de medische post. We willen bekijken of we dit kunnen combineren, Stichting Huis van Marabout en Stichting Buganala. De medische post heeft nog geen water en de school heeft 1 kraan maar die doet het niet goed omdat het leidingwerk in de grond te weinig doorsnede heeft om voldoende druk te leveren. Er moet een betere pijpleiding in de grond. Stichting Bouwen gaat berekenen wat dat gaat kosten. We willen de waterleiding doortrekken tot in de medische post zodat de mogelijkheid bestaat tot het wassen van handen en verzorgen van patiënten. Het laatste punt betrof de verbouw van de medische post én de bouw van toilet en douche bij de post. Het dak is lek en de plafonds zijn hierdoor beschadigd. In 2006 is een begin gemaakt met de bouw van douches en toiletten door een vorige stichting. Dit is nooit afgerond en heeft bijna 14 jaar zo gestaan. De bestaande bebouwing voor deze douches en toiletten heeft in de tijd te veel geleden en moet afgebroken worden en vervangen worden door nieuwbouw. Hiervoor maakt Stichting Bouwen ook een prijsopgave. We hebben een aantal opties voor sponsoring in Nederland en daarvoor moeten wij uiterlijk half april een prijsopgave aanleveren en dan wordt beoordeeld of wij in aanmerking komen voor sponsoring. De terugweg vanaf Sanyang was nog rustiger dan de weg er naar toe. Op de heenweg was er nog wel wat opstopping toen we door de vissersplaats Tanji reden. De markt was volop in bedrijf, op de terugweg was het hier relatief rustig. Thuis aangekomen even snel een kleine lunch gemaakt met noodles and eggs. Nu een koude douche en wat relaxen. Vanavond ga ik de take-away proberen van mijn afhaal-Gambiaan. Overdag met de lunch zijn het de Gambiaanse dishes, in de avond is het vaak fish and chips of pasta's. Hoef ik niet perse naar Senegambia en kan ik lekker op mijn eigen terras dineren.

Zaterdagmorgen om 10.00 uur vindt dan eindelijk het overleg plaats met de Alkalo van Naneto Seyoni en zijn dorpsraad. Een aantal zaken moet besproken worden betreffende de medische post. Ik wil graag iedereen daar bij hebben vandaar dat het al 2 keer verschoven is. Maar nu gaat het door! Ik heb dinsdag een bal gekocht voor het team van docent Modou. Zijn dorpsteam zou zondag voetballen tegen een ander dorpsteam. Ik was uitgenodigd om te kijken en had daarom beloofd om de wedstrijdbal te schenken. Helaas is de wedstrijd afgelast vanwege het coronavirus. Dus geef ik morgen de bal aan Modou, kan zijn team mooi oefenen voor het geval de competitie weer gaat beginnen. Zaterdag wordt bij mij aan huis voor mij gekookt, een originele Red Benachin. Die vind ik erg lekker, ik denk dat ik zaterdagavond wederom niet naar Yasmina ga. De Benachin zal nog lang blijven staan die avond.

Zondag niets op het programma want de voetbalwedstrijd gaat niet door. Tijd voor een fijne strandwandeling. Met de hitte is het heerlijk toeven op het strand. Met de voeten in het water en dan een paar kilometer genieten. Wél insmeren want door de wind merk je het niet maar je verband evengoed. Na de wandeling een lekkere lunch op het strand bij Bijilo, bij Swiss Tavern. Maandag ga ik op pad om mensen van de YEP te spreken en donderdag wil ik daar ook voor gebruiken. Dinsdag en woensdag ga ik met Yusupha en Petero naar Gunjur, op bezoek bij Ebou. Ebou is de Marabout die 2 jaar geleden is vertrokken in Busura. Hij woont nu in Gunjur en heeft daar ook een mental home. Wij willen daar een doorstart maken. We gaan bekijken wat mogelijk is en welke stappen ondernomen moeten worden. En dan zit de week én de reis al weer vol. Vooralsnog ga ik ervan uit dat ik tot het eind kan blijven. Ik heb nog niet van TUI gehoord dat ik eerder moet vertrekken. Ik hoop dat dit zo nog even blijft maar niets is zeker. Ik wil nog een aantal dingen doen en ik denk dat voorlopig niet meer terug kan vanwege de coronacrisis dus moet ik mijn tijd zo goed mogelijk gebruiken. En als ik eerder weg moet is dat jammer maar helaas niet anders!

En we gaan nog niet naar huis . . . . (nog lange niet?!?)

Dit zing je meestal wanneer in de auto, bus of het vliegtuig op weg bent naar een (vakantie)bestemming. En ook wanneer je al op je bestemming bent en weet dat je eigenlijk al zo weer naar huis toe gaat. Anders wordt het wanneer je vlucht gecanceld is en nog niet duidelijk is wanneer je weer naar huis toe gevlogen wordt.

Ik zou komende vrijdag terugvliegen naar Nederland met TUI. Afgelopen zaterdag kreeg ik een sms van TUI dat mijn vlucht gecanceld was en dat ze druk voor mij bezig waren om een oplossing te zoeken. Ik zou mijn telefoon, sms of email maar goed in de gaten houden. Ik was al dagelijks, sinds 15 maart, met TUI in contact nadat bekend werd dat TUI alle nieuwe vluchten gecanceld had en alleen nog maar mensen op zou halen. Elke keer was het antwoord van TUI: houd de telefoon, sms of email in de gaten. Na de sms van zaterdag had ik mij ingeschreven bij Buitenlandse Zaken en bij de Nederlandse ambassade in Dakar. Regelmatig via Messenger contact met TUI en elke keer hetzelfde antwoord: houd de telefoon, sms of email in de gaten, wanneer er iets bekend is dan nemen wij contact met u op. Maandag kreeg ik een bericht van Buitenlandse Zaken dat ik mij moest registreren op www.bijzonderebijstandbuitenland.nl. Deze website is voor reizigers die gestrand zijn in het buitenland en geen beroep meer kunnen doen op reisorganisatie of luchtvaartmaatschappij. Toch maar geregistreerd want ik had nog steeds contact met TUI en zij zouden mij op de hoogte houden. Met TUI er over gesproken en ik moest me toch wel registreren. Gisteren las ik op het internet dat TUI alle pakketreizigers (hotel plus vlucht) al thuis had gebracht. Nog weer contact met TUI. Schijnt dus dat ze alleen de pakketreizigers thuis gebracht hebben en niet de ticket-only. Ze hebben mij ruim een week aan het lijntje gehouden met de opmerking: houd de telefoon, sms of email in de gaten, wanneer er iets bekend is dan nemen wij contact met u op. Maar niets gehoord, sterker nog als ik geen contact gezocht had dan wist ik nu nog niets. Ze wisten van begin af aan dat ik een ticket-only reiziger was. Mij aan het lijntje houden en eerst alle pakketreizigers thuisbrengen en daarna de ticket-only reizigers bij Buitenlandse Zaken over de schutting gooien en onder de nieuwe regeling laten vallen. Er zal vast wel wat in de kleine lettertjes staan bij de voorwaarden van TUI maar dit is een noodsituatie. Schijnbaar is niet iedereen gelijk in een noodsituatie bij TUI en geldt de smile van TUI alleen maar voor pakketreizigers. Ze hadden mij op z'n minst eerlijk kunnen informeren in de Messenger gesprekken die ik vanaf 15 maart dagelijks met hen gehad heb. Tenslotte heb ik wel gewoon een ticket bij TUI gekocht. TUI kan weer een brede smile opzetten want zij hebben hun straatje schoongeveegd. Las net op www.nu.nl dat TUI alle pakketreizigers teruggehaald heeft en dat er nog zo'n 400 ticket-only reizigers in het buitenland zitten.

Er is nu een speciaal team van Buitenlandse Zaken actief om de gestrande reizigers terug te halen op basis van de registratie bij www.bijzonderebijstandbuitenland.nl. Ik ben blij met dit initiatief. Er moet wel een behoorlijke eigen bijdrage betaald worden. OK prima want ik wil naar huis en ik snap dat er extra kosten gemaakt moeten worden om mensen uit het buitenland op te halen. En dat je daar zelf ook aan mee moet betalen. Maar ik vraag me af wat er met mijn 'eigen bijdrage' gebeurt die ik al aan TUI voor mijn ticket betaald heb. TUI beroept zich op een overmacht situatie, voor mij is het net zo goed een overmacht situatie. En dat ze niets voor mij doen want ik ben maar een ticket-only klant. Kreeg natuurlijk wel een wazig bericht terug van TUI dat ze echt wel alles in het werk hadden gesteld om mensen terug te halen. Discover your smile krijgt voor mij nu een iets andere betekenis. Genoeg nu over TUI, voor het eind van de week krijg ik een telefoontje van de alarmcentrale van Buitenlandse Zaken over hoe het nu verder gaat. Ik hoop dat ik dan zsm weer terug kan.

De maatschappij ligt hier nu ook helemaal stil. Alles, op de winkels en markten na, zit dicht. Het wordt aangeraden om zo veel mogelijk binnen te blijven. Elke dag maak ik nu een wandeling. Het is erg rustig op straat. Gisteren liep ik over de Senegambia Strip en het is daar stil en verlaten. Het deed mij een beetje denken aan de verlaten dorpjes die je wel eens ziet in de oude western films. Toen ik rondkeek op de Strip had ik het nummer uit 1981 van The Specials in gedachte - Ghost Town. De trieste en beetje unheimische blik van alle gesloten bars, cafés en restaurants, onder een laag dikke stof alsof ze al jaren niet meer open waren geweest. Terwijl amper een week geleden Senegambia nog redelijke bruiste van de activiteiten en ik s'avonds lekker genoot van mijn single Bacardi coke bij Yasmina. Zaterdagmorgen was ik nog naar Seyoni geweest voor overleg met de dorpsraad over onze medische post en zondag had ik de buurt bij kennissen kleding gebracht. De kinderkleding had ik via vrienden in Nederland gekregen en was erg welkom bij een aantal jonge gezinnen. Daarna ben ik de deur niet meer uit geweest. Na de sms van TUI op zaterdag had ik mijn koffers al stand-by gezet voor het geval dat ik vlot zou moeten vertrekken. Ook niet weggeweest om boodschappen te doen want voor het avondeten kon ik wel naar mijn afhaal-Gambiaan. Toen ik daar in de avond kwam bleek dat op zondag er alleen maar rijst op het menu stond én die was al op. Gelukkig was de buurtsuper nog open en viel de keus op noodles en witte bonen in tomatensaus. Ook op maandag de deur niet uit geweest want ik wilde snel kunnen reageren mocht TUI bellen. Brood is verkrijgbaar bij het lokale shopje dat bij mijn compound hoort en mijn afhaal-Gambiaan was die avond gewoon weer open. Toen dinsdagmorgen bleek dat ik niets meer kon verwachten van TUI ben ik eerst maar eens boodschappen gaan doen bij Marouns Supermarket. Hamsteren hoeft hier niet echt maar de lokale shopjes hebben niet alles wat ik wil kopen (is meestal een luxe probleem want het hoognodige is er wel in de kleine shopjes). Die avond een grote pot spaghetti gemaakt, dan had ik ook al vast wat voor de woensdag. Is een beetje in strijd met mijn koolhydraat-arm dieet maar daar kan ik nu niet zo veel aan doen. Ik neem trouw mijn medicijnen in.

Ik mag nu niet meer de weg op. Ik had nog naar Gunjur gewild voor de doorstart van het mental home van het Huis van Marabout maar dat wordt afgeraden. Ik sta elke morgen wél op tijd op. Na een lekkere douche ga ik naar het lokale shopje voor mijn ontbijt. Een lekkere kop thee erbij en dan start ik mijn laptop op om te gaan thuiswerken. In verband met de corona-crisis werken bijna alle collega's van Gemeente Oost Gelre thuis. Rond 06.30 uur (07.30 uur NL tijd) komen de eerste e-mails al op mijn telefoon binnen. Ik ben dan vaak toch al wakker. Na het ontbijt ga ik bekijken wat ik kan doe qua thuiswerk: mails beantwoorden, voorstellen bekijken en andere zaken die er liggen. Van alle collega's heb ik heb waarschijnlijk de meest tropische thuiswerklocatie! Vanmiddag ben ik vanuit mijn compound naar het strand gelopen. Via de hoofdweg, de afslag genomen naar het strand in Bijilo. Bij restaurant Swiss Tavern het strand opgelopen en heerlijk even uitgewaaid. Het is erg rustig op het strand. Hier en daar zit iemand in het zand of is aan het hardlopen. Ik ben de enige tubaab op het strand. De kleine juice-barretjes zijn verlaten en niemand spreekt je aan om iets aan jou te verkopen. Het is dus ook niet moeilijk om 1,5 meter afstand te houden. Ik zag op facebook een plaatje van de horecagroothandel. Er lagen 9 frikandellen achter elkaar. Het onderschrift: Houd 9 frikandellen afstand, misschien dat je het zo wel begrijpt (om de noodzaak van de 1,5 meter afstand aan te duiden). Vertaalt naar de situatie hier zou dit betekenen: Houd 7 banaantjes afstand (ze hebben hier van die heerlijke kleine banaantjes). Na een poosje weer teruggelopen en bij Swiss Tavern weer het strand afgegaan. Normaal gesproken ga ik hier even lunchen maar ook Swiss Tavern zat dicht. Nog even wat boodschappen gedaan en met de taxi weer terug naar Senghore Kunda. Mijn voeten waren redelijk te kwetter gelopen na een tocht van zo'n 2 uur op mijn slippers dus de taxi was wel prettig. Na een senfou met jam en een senfou met kaas was het tijd voor een kleine siësta.

Ik zit hier veilig en ik zit hier goed. Ik kan zo lang mogelijk in mijn appartement blijven. Ik heb van alles genoeg bij me voor een langer verblijf. Eten en drinken is volop aanwezig. Ik kom niets te kort. Ik hoop alleen dat er eind van deze week duidelijkheid komt over de terugvlucht. Buitenlandse Zaken inventariseert nu wie er naar huis wil en vanaf waar. Ook is men via de diplomatieke weg druk bezig om landingsrechten te krijgen. Op basis daarvan wordt een plan voor repatriëring opgesteld in samenwerking met de luchtvaartmaatschappijen. Ze zijn daar maandag mee begonnen. Voor het eind van de week krijg ik bericht via de alarmcentrale. Ff afwachten dus! 

Ik heb een vlucht!! Ik vlieg zondagmorgen 29 maart om 10.45 uur terug en ben rond 17.00 uur op Schiphol. Ik kreeg net een telefoontje van het ministerie (27 maart 12:00 uur)

De avond valt in Gambia. Zit nog even te genieten op mijn terras met een single Bacardi Coke. Het is leuk om hier te zijn en hier te werken wanneer je weet dat je weer naar huis kunt. En natuurlijk heb je bij het afscheid zoiets van, het was toch te kort die tijd hier. Maar als je gedwongen wat langer moet blijven zonder uitzicht op een terugreis dan is het toch anders. Geen paniekgevoel want het is hier nog steeds goed toeven. Maar 'home sweet home' is een mooie uitdrukking en het is fijn om straks weer thuis te zijn. Een groot compliment aan de mensen van Buitenlandse Zaken en de Alarmcentrale die hard gewerkt hebben (en nog steeds) en altijd even geduldig de ongeduldige telefoontjes (ook van mij) beantwoorden van gestrande gasten. Morgen nog even naar het strand voor een fijne wandeling. Koffers staan al een week ingepakt. Zondagmorgen om 07.00 uur wordt ik opgehaald en om 10.45 uur is het vertrek. Het zal een tijdje duren voordat ik hier weer terugkom i.v.m. de corona crisis maar ik zal ze missen mijn vrienden in The Smiling Coast of Africa!