Juni 2024

We zijn al een poosje bezig met de renovatie van het dak van de medische post in Naneto Seyoni. Na een lange periode van geld inzamelen hadden we vorig jaar, na een mooie donatie van een stichting uit Arnhem, het geld bij elkaar. Voorwaarde voor deze donatie was dat de werkzaamheden vóór 1 november 2024 afgerond zouden zijn. De werkzaamheden konden helaas niet meer door Stichting Bouwen uitgevoerd worden omdat zij sinds vorig jaar juni niet meer actief zijn in Gambia. Via Stichting Bouwen werden wij eind 2023 in contact gebracht met een andere aannemer die de renovatie uit wilde voeren. Tijdens ons bezoek van maart van dit jaar wilden wij met de nieuwe aannemer afspraken gaan maken voor de renovatie. Helaas werd deze aannemer ziek en is lange tijd uit de roulatie. Toen begon de tijd toch wel wat te dringen. Het leek nog een lange periode tot de deadline voor de afronding van de bouw maar het liep al aardig naar de regentijd toe. In de regentijd is het moeilijk om deze werkzaamheden uit te voeren. Dus contact gezocht met degene die voor Stichting Bouwen in Gambia gewerkt had en hij bracht ons in contact met één van zijn Gambiaanse voormannen die nu zelfstandig verder was gegaan. Belangrijk was om de werkzaamheden ter plekke met deze man te bespreken, een vernieuwde offerte te krijgen en een zo spoedige mogelijk uitvoering te bewerkstelligen. Daarom op zoek gegaan naar een geschikte datum en een redelijk geprijsd vliegticket. Normaal gesproken ga ik altijd twee weken maar in juni lukt dat niet vanwege allerlei andere verplichtingen in Nederland. Een ticket boeken in juli was geen optie. Niet zo zeer vanwege het regenseizoen maar omdat TUI de prijzen dan flink omhoog gooit. Voor de juli-prijzen kan ik anders bijna 3 keer naar Gambia gaan. Voor TUI is juli het hoogseizoen terwijl het in Gambia low season is vanwege de regentijd. Een redelijk geprijsd ticket gevonden voor één week in juni en deze geboekt. Nog gekeken naar een ticket via Brussels Airlines maar dat was niet erg veel goedkoper plus dat het ook nog eens een keer zo'n 4 uur reizen is per auto of trein naar Brussel. Er zijn nog wel andere mogelijkheden via Air Maroc o.i.d maar dan zijn er één of meerdere overstappen met veel wachttijden.

Een mooi programma opgesteld voor de week:

- Kennismaken met de aannemer

- Met de aannemer naar Seyoni om naar de medische post te kijken

- Een afspraak met de manager van Tanka Tanka Psychiatric Hospital

- Een afspraak met International Voluntary Mental Health Organization

- Een afspraak met de nieuwe directeur van het ziekenhuis in Banjul waar Tanka Tanka onder valt

- Een afspraak bij de Gambian Teachers Union i.v.m. salarissen e.d.

- Een afspraak bij de nursery school in Ebo Town. In november gaan daar een aantal studenten van het Graafschap College aan de slag en er moet nog het e.e.a. voorbereid worden. De nieuwe aannemer gaat dan ook mee

Mijn (nieuwe) koffer gepakt. Ik had deze tijdens onze reis naar Istanbul gekocht omdat de ritsen van de oude koffer het begaven tijdens het uitpakken van het koffer in Instanbul. Een mooie, knalgele koffer van Samsonite met klemmen i.p.v. ritsen. De kleur valt mooi op tussen alle andere koffers wanneer je staat te wachten bij de bagageband. Zondag om 07.30 uur stond het vertrek gepland. Zaterdagavond had ik nog een feestje dus voor die tijd stond alles al gereed in de kamer. Na het feestje nog even wat gehangen op de stoel, er was niet echt tijd meer om nog wat te slapen en rond 15.00 uur zat ik in de auto richting Schiphol. Het eerste stuk was erg regenachtig en veel wind. In Gambia is het nu het begin van de regenperiode dus waarschijnlijk was dit al een voorproefje. De rit naar Schiphol ging goed alleen de afrit naar Haarlem lag er uit vanwege werkzaamheden. Er was een goed omleiding richting Badhoevedorp en het was rustig op dat tijdstip dus qua tijd scheelde het weinig of niets. Op Schiphol was het ook rustig en al vrij vlot had ik mijn bagage gedropt en alle veiligheidschecks doorlopen.

Het boarden begon mooi op tijd. Tijdens het instappen is het altijd een 'gevecht' om de bagage allemaal in de bakken boven de stoelen te krijgen. Sinds dat je bij moet betalen voor ruimbagage nemen mensen de grootste en vreemdsoortige 'cabinebagage' mee omdat dit gratis is. Bij het inchecken wordt er aan de balie niet naar gekeken maar bij het instappen blijkt dan dat er eigenlijk te weinig ruimte is in de bagagebakken omdat mensen te grote tassen meenemen. Sommige waren bijna net zo groot dan mijn nieuwe gele koffer. Uiteindelijk zat alles toch in de bagagebakken en was het nog een kwartiertje wachten op het vertrek omdat het erg druk was met vertrekkende vliegtuigen. De vlucht verliep rustig en vlot. In het begin kon ik niet echt in slaap komen dus had ik één van mijn gedownloade films op mijn tablet gestart. Na zo'n 2 uur was deze afgelopen en toen vielen mijn ogen wél een poosje dicht. Daarna weer een film en toen was het al weer tijd om te landen. Het grootste deel van de passagiers bleef zitten want zij vlogen door naar Kaap Verdië. De controles op het vliegveld verliepen vlot ondanks dat er weinig personeel werkte in verband met Tobaski. Na de paspoortcontrole richting de bagageband en vanuit de verte was al te zien dat daar iets niet lekker liep. Onze bagage liep binnen op de band terwijl er her en der nog bagage lag van een vorige vlucht. Het leek een beetje op Schiphol in de tijd dat er te weinig personeel was voor de afhandeling van de bagage. Overal stonden toen de koffers. Ik liep naar de achterste band die aan het draaien was. Ik zag mijn koffer daar niet. Ik draaide mij om naar de band die stil stond en vol met koffers lag. Aan het eind van de berg zag ik een punt van een knalgele koffer er uit steken. Dat was die van mij, dus toch nog snel het koffer gevonden! Yaya stond mij al op te wachten om mij naar mijn appartement in Kololi Taban te brengen. De nieuwe snelweg was nu gereed tot voorbij de Senegambia Strip dus binnen 20 minuten was ik 'thuis'. Ook vanwege Tobaski was het erg rustig op de weg. Er bijna geen taxi op de weg. Voor die avond wat boodschappen gedaan en thuis gekookt. Normaal gesproken laat ik mij s 'avonds na het eten thuisbrengen met een taxi omdat dit veiliger is. Maar wegens een gebrek aan taxi's, gewoon thuis gegeten. Na een lekkere douche begon de slaap mij te overwinnen. Vroeg naar bed want de volgende morgen al weer vroeg aan de slag.

Maandagmorgen al vroeg op. Ik had die ochtend een aantal Teams-vergaderingen staan van mijn werk in NL. De eerste begon al om 09.00 NL tijd dus om 07.00 GM tijd. Het begon net licht te worden buiten, de zon liet langzaam haar gezicht zien. De deur van het appartement open gezet en de lekkere frisse ochtendlucht kwam naar binnen. Het is de 2e dag van Tobaski dus het is erg rustig op straat. Normaal gesproken lukt het niet om ongestoord online te vergaderen met de buitendeur open. Toen ik zondag aankwam wilde ik meteen mijn WIFI abonnement laten installeren op mijn WIFI apparaatje. Maar het kantoor van QCELL zat dicht omdat het Tobaski was, normaal gesproken is deze op zondag gewoon open. Geen probleem, ik heb ook internet op mijn Gambiaanse mobiel. Wat meer credit gekocht en mijn Gambiaanse mobiel als hotspot geïnstalleerd voor mijn NL mobiel en de laptop. Die ochtend probleemloos geTeamst op mijn laptop via de hotspot. Daarna was er nog even tijd om het WIFI abonnement te regelen voordat ik naar de aannemer zou gaan. En even langs Marouns Supermarket om wat te kopen voor het avondeten. Ik wilde die avond zelf gaan koken en dacht aan iets met gehakt, groenten, kruiden, vruchten en rijst. Het gehakt was die ochtend nog niet geleverd dus werd het iets met kipfilet, groenten, kruiden, vruchten en rijst. De boodschappen gedropt en daarna op weg naar de aannemer in Tujereng. Tujereng ligt niet zo heel ver van mijn huis, ongeveer 30 minuten rijden. De nieuwe weg is gereed en het is nog steeds Tobaski dus veel mensen zijn thuis. Karafa bracht mij naar Tujereng met zijn local taxi. Het was de eerste kennismaking met de aannemer. We bespraken wat de bedoeling was met de renovatie van de health post in Naneto Seyoni. Na een paar uur werkbespreking én natuurlijk de nodige persoonlijke gesprekken hadden we alles op een rij en waren we gereed voor een gezamenlijk bezoek aan de health post. De volgende dag. Bij aankomst in mijn huis een kleine lunch met Senfou, canned beef and a cup of tea. Het is hier behoorlijk warm overdag dus ik was een klein beetje aan de kook geraakt. Een verfrissende douche en een korte siësta doet vaak wonderen! Na de siësta was ik alvast begonnen met het snijwerk voor het eten. Eerste de kip gesneden, gekruid en wat olie zodat deze even een poosje in de koelkast kon marineren. Daarna de rest snijden. Op een gegeven moment kwam er iemand mijn huis binnen gelopen. Het was een medebestuurslid van de Verenigde Stichting Gambia (VSG). Ik had voor hem wat spullen uit Nederland meegenomen en die middag geappt dat ik weer thuis was. Ik had geappt via mijn NL telefoon en daarna niet meer naar zijn antwoord gekeken. Dus had ik niet in de gaten dat hij al onderweg was. Maar de landlady deed de poort open en kon hij naar binnen. Ik had geen haast met het eten, ik was niet van plan om weg te gaan dus we hebben nog gezellig een poosje over van alles en nog wat gepraat. Nadat hij weer verder ging heb ik het eten afgemaakt en zat ik al vrij vlot aan tafel. Het was inmiddels al rond 20.00 uur. Ik zit hier meestal, voor Nederlandse begrippen, laat aan het avondeten. Ga je naar een restaurant dan is het rond 19.00 uur nog behoorlijk leeg. Na het eten de boel opgeruimd en was het al weer tijd om te gaan slapen. Nog even een frisse douche en dan een duik in bed.

Dinsdag stond een bezoek aan de health post in Naneto Seyoni op het programma, samen met aannemer Buba. Yaya stond al mooi op tijd aan de poort. We reden een andere weg dan gebruikelijk want we moesten eerst Buba ophalen in Tujereng. Dat leek een omweg maar bij Sanyang kun je richting Brikama. Dan kom je vanaf de kust en vermijd je het drukke stuk vanaf het vliegveld door Brikama heen. Al redelijk vlot waren we in Seyoni. De poort van het terrein zat dicht omdat er geen school was. Alle kinderen waren vrij vanwege Tobaski. Normaal gesproken worden we onthaald door een groep zingende kinderen maar nu was het alleen de nurse die de poort open deed. Het was rustig op het spreekuur in de health post, ook weer vanwege Tobaski. De nurse verwachtte vanaf morgen meer aanloop. Aannemer Buba was intussen het dak aan het inspecteren. De medische post is in 2004 gebouwd en daarna is er niets meer aan het dak gebeurd. Dat bleek ook wel toen Buba naar het houtwerk keek, dit was allemaal slecht en moest vervangen worden, het liefst door een stalen constructie. Ook zat er een crack (scheur) in de muur die gerepareerd moest worden voordat de nieuwe dakconstructie geplaatst kon worden. Buba maakte nog een paar foto's en hij wist genoeg om een offerte te maken. Weer op weg naar huis. Buba thuis in Tujereng afgezet en zo'n half later was ik weer thuis. Ik was van plan om zelf te koken maar na een lange dag in de warmte had ik daar niet veel puf meer voor. Even naar de Strip gegaan om bij Figaros iets van de take-away te halen. Daarna een fijne douche en naar bed. Ik sliep al vrij snel in maar even daarna werd ik wakker omdat ik druppels op mijn hoofd voelde vallen. Het was intussen flink gaan regenen, de eerste bui van het regenseizoen. Ik heb altijd mijn slaapkamerraam open, en de druppels spetterden naar binnen. Het ging gepaard met veel wind en onweer én NAWEC die besloot dat de stroom uit moest vallen. Ik wilde slapen dus de lamp had ik niet nodig maar mijn ventilator aan het plafond deed het ook niet. Het blijft s'nachts erg warm dus de ventilator doet dan nuttig werk. De vermoeidheid had toch de overhand en heb verder goed doorgeslapen.

Woensdag op pad voor Support Mental Health Care Tanka Tanka. Eerst een afspraak met de manager van Tanka Tanka Psychiatric Hospital. Een goed gesprek gehad, het ging vooral over het gebrek aan aandacht vanuit de regering. Er is aan alles een tekort, voeding, medicijnen, (goed) personeel en onderhoud van gebouwen e.d. De overheid heeft hier helaas niet zo veel aandacht voor. Het leek er op dat eind vorig jaar de regering tóch energie in dit ziekenhuis ging stoppen maar zo snel als de aandacht eind vorig jaar de kop op stak, zo snel was deze ook weer vervaagd. Het algemene ziekenhuis in Banjul waar Tanka Tanka Psychiatric Hospital onder valt heeft sinds een paar weken een nieuwe medisch directeur en adjunct directeur. Ik spreek hen donderdagmorgen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen zou je zeggen. Dat is waar wij ons nu aan vasthouden. De support voor Tanka Tanka Psychiatric Hospital moet van dit algemene ziekenhuis komen. Donderdagmorgen ga ik Support Mental Health Care Tanka Tanka bij de nieuwe directeur introduceren en onze zorgen uiten over de situatie in Tanka Tanka Psychiatric Hospital. Van Tanka Tanka Psychiatric Hospital door naar het kantoor van International Voluntary Mental Health Organization in Old Yundum. Deze organisatie doet veel voor het bewustwordingsproces in Gambia op het gebied van psychische problemen. Ook met hen gesproken over de situatie in Tanka Tanka Psychiatric Hospital en wat daar eventueel aan te doen is. Er zijn diverse actiegroepen in Gambia die dit onderwerp op de politieke agenda willen krijgen maar er zijn geen fondsen. Bijvoorbeeld acties tegen genderbased violence worden ondersteund door gelden van de EU maar voor psychische problemen is er, ook internationaal, weinig steun. Met internationale steun in de rug zouden best wat activisten willen proberen om het probleem op de politieke agenda te krijgen. Toen ik aankwam bij International Voluntary Mental Health Organization waren ze net bezig met de voorbereiding van een drama-klas. In zo'n drama-klas bereiden ze een soort toneelstuk voor, gebaseerd op de actualiteit. Elke keer behandelen ze onderwerp met psychiatrische problemen als thema. Het toneelstuk wordt dan opgevoerd bij een informatiebijeenkomst voor de inwoners in de dorpen. Het onderwerp komt dan dichterbij en wordt realistischer voor de inwoners. Toen ik vertrok gingen ze weer verder met de drama-klas. Karafa had al die tijd geduldig staan wachten met zijn taxi. We reden bij Old Yundum de nieuwe weg weer op richting Senegambia. Ineens een grote rookwolk voor ons. Karafa kon niet uitwijken omdat er veel verkeer naast hem zat dus vol op de rem. Maar het was al te laat, de auto reed met een doffe knal ergens tegen aan. Toen letterlijk de rook opgetrokken was bleek dat er een de motor van een auto voor ons in brand gevolgen was. De chauffeur heeft de auto, op de weg, stil gezet en is gaan blussen. Wij zagen alleen maar rook en daarna de behoorlijke klap. De grootste schade was vooral aan mijn kant omdat daar het meeste geraakt was. Gelukkig ving de neus van Karafa's auto de klap op. Impulsief heb ik mijn schrap gezet en heb alleen een wat stijve nek en schouder, en spierpijn. Donderdagmorgen zal het allemaal wel wat stijver zijn maar het had ook veel anders af kunnen lopen. De politie was er vrij snel bij om de situatie in kaart te brengen en de schuld vast te stellen. Gelukkig waren er nog meer getuigen, zij hadden de situatie van de andere kant gezien. De carrosserie werd enigszins verbogen zodat het rechtervoorwiel weer vrij kon bewegen. En daarna op weg naar de garage in Bakoteh. Karafa bleef bij de auto en ik werd met een andere taxi naar huis gebracht. Thuisgekomen eerst een (verlate) lunch gemaakt en daarna een hete douche op mijn stijve spieren. Ik heb nog een tube Voltaren Emulgel in mijn toilettas. Ben benieuwd of de reclame van hen waargemaakt wordt (man kan niet fietsen vanwege knie, Voltaren Emulgel er op en hij fietst weer als een kievit). We wachten af, ik heb in ieder geval geluk gehad! Straks ga ik naar één van mijn favoriete restaurants, Calypso in Cape Point. Ik ga niet zo laat eten want in de regentijd sluiten zij al om 21.00 uur in plaats van om 23.00 uur. Donderdag naar Banjul voor een afspraak met de directeur van Edward Francis Small Teaching Hospital en op pad voor Stichting Buganala naar de Gambian Teachers Union.

Psychiatric Hospital Tanka Tanka valt onder een algemeen ziekenhuis in Banjul, het Edward Frances Small Teaching Hospital. Het ziekenhuis heeft sinds enkele weken een nieuwe Chief Medical Director en op donderdag had ik een afspraak met hem om kennis te maken en te vertellen over het werk van Support Mental Health Care Tanka Tanka. De afspraak stond al om 08.00 uur de ochtend, dit op verzoek van de Medical Director. De wekker voor alle zekerheid op 06.00 uur gezet, een frisse douche en een ontbijtje en om 07.00 uur in de auto bij Karafa. Na de aanrijding van gisteren had Karafa een andere auto kunnen lenen. Het is niet zo ver vanaf mijn huis naar Banjul, zo'n 20 kilometer. Maar het kan s'morgens nog wel eens druk zijn op de weg en ik wilde niet te laat komen. De nieuwe weg naar Banjul was al bijna gereed. Alleen de fly-over bij Kairaba Avenue was nog niet af. Daarom moesten we voor een deel door de wijk heen en via Kairaba Avenue konden we de hoofdweg weer opdraaien. Daarna ging het weer snel. Rond 07.25 uur liep ik het ziekenhuis binnen en nam plaats in de wachtruimte voor het kantoor van de Medical Director. Een dame was druk aan het poetsen. Ze had een emmer met sop waar ze elke keer een wat vies ogende doek door heen haalde. Met datzelfde water werd alles gedaan. Degene die in het kantoor zat waar zij begon had geluk want daar was het water nog redelijk schoon en vers. Het laatste kantoor dat zij schoonmaakte had ik zo mijn twijfels bij qua schoonmaak. Als laatste was de wachtruimte aan de beurt. De deur naar de hal ging open en de schoonmaakster ging bij de deur staan. Ze kuchte een keer en toen ik naar haar keek, knikt ze keer met het hoofd naar de uitgang. Ik moest weg omdat zij de vloer wilde doen. Daarna mocht ik weer gaan zitten. Ondertussen was de Medical Director al binnengekomen. Ik wachtte nog een paar minuten maar werd niet naar binnen geroepen. Ik heb hem toen maar een appje gestuurd en gezegd dat ik al even zat te wachten. Hij kwam direct naar buiten om mij op te halen. In het gesprek legde ik hem uit waar Support Mental Health Care Tanka Tanka voor staat en wat wij tot nu toe allemaal gedaan hadden. Ook uitgelegd wat Tanka Tanka echt nodig heeft, vooral van de kant van het ziekenhuis/de overheid. Het was een open en prettig gesprek met een vriendelijke man. Dit zegt echter nog niets over de daadkracht van deze man of over de bereidheid om nu eindelijk eens een keer Tanka Tanka de aandacht te geven die het nodig heeft en ook verdient. Met het belang van de patiënten voorop. Kortom de start/het gesprek was goed en nu de rest nog. De tweede stop van de donderdag was bij de Gambian Teachers Union in Kanifing. Deze union betaalt voor Stichting Buganala salarissen en schoolvervoer. Ik neem meestal euro's mee en wissel deze om naar dalasi's en stort dit af bij de union. Via de bank vanuit Nederland overmaken kan ook wel maar dan blijft er erg veel hangen aan de diverse bank-strijkstokken qua kosten en dat is jammer. Een paar keer per jaar contanten meenemen uit Nederland dekt de uitgaven voor vervoer en salarissen af. Ik wissel altijd bij Alfa. Alfa is een kennis van Karafa en heeft altijd genoeg dalasi's in huis. Alfa heeft een wisselkantoortje op de hoofdweg bij de Strip. Je kunt ook bij de bank in Gambia wisselen maar dan is de koers wat lager.

Vanuit Banjul reed ik eerst naar mijn huis om de euro's op te halen. Ik wilde niet met zo veel euro's op zak, tijdens de 1e rit, naar de hoofdstad gaan. Nadat ik het geld thuis had opgehaald gingen we op weg naar het kantoortje van Alfa. Alfa was er nog niet maar was onderweg. En inderdaad een paar minuten laten kwam Alfa aangereden. Het geld gewisseld, de koers was nog een paar punten hoger omdat ik zo veel moest wisselen. Daarna richting de Teachers Union in Kanifing. Daar aangekomen moet je je altijd melden bij de bewaking en inschrijven in het bezoekersregister. De bewaker wist te vertellen dat de persoon die ik moest hebben, al binnen was. Ik liep direct door naar zijn kantoor, het geld werd geteld. Meteen werd het bankboekje bijgewerkt met de uitbetalingen, stortingen en saldi van de afgelopen periode. Het is nog een ouderwets bankboekje en de getallen/omschrijvingen worden met de pen bijgeschreven, in een erg mooi handschrift. Voor in het boekje zitten de pasfoto's vastgeniet van de vertegenwoordigers van Stichting Buganala die mogen storten. Ook die van mij van een flink aantal jaren geleden. Ik moest voor vrijdag nog een aantal contracten uitdraaien voor studenten die in november naar Gambia komen. Ik mocht dat doen op het kantoor van onze contactpersoon bij de Teachers Union. Toen het geld een aantal keren geteld en gecontroleerd was, werd het bankboekje bijgewerkt en kon ik weer verder. De volgende storting zal in november zijn. Toen ik thuiskwam heb ik een late lunch gemaakt en een kleine siësta gehouden, de wekker liep vanmorgen wel heel vroeg af. Aan het eind van de middag nog een mooie strandwandeling gemaakt. Die avond bleef ik thuis voor het diner. Ik had nog wat kip en rijst in de vriezer staan van afgelopen dinsdag. Dat ging er met smaak in na de lekkere strandwandeling.

Vrijdag naar de nurseryschool in Ebo Town. In november van dit jaar gaan een aantal studenten van het Graafschap College uit Doetinchem aan de slag op deze school, welke ondersteund wordt door Stichting Buganala. Er moet van alles gerenoveerd worden aan de school en vandaag ga ik dat bekijken samen met aannemer Buba. Ebo Town ligt niet zo ver van mijn huis, het is de andere kant van Serekunda. Het is ook één van de armste wijken van Serekunda. Slechte huizen, veel afbraak en open riolen. Toen we door Ebo Town reden werd er wel wat aan de verbetering van deze wijk gewerkt maar dat was erg marginaal. De school, en ook de wijk zelf, ligt aan de rand van een grote vuilnisbelt. Het is niet echt een ideale leefomgeving op z'n zachts gezegd. Ik had deze week nog even contact gehad met één van de docenten over mijn bezoek. Hij gaf aan dat de school gesloten was vanwege Tobaski en dat deze volgende week maandag pas weer open ging. De head teacher was wel gewoon aanwezig, zij woont daar. De school is gevestigd in haar compound. Dus Buba en ik konden de zaken regelen die nodig waren ter voorbereiding van de reis in november. Dit keer reed Yaya mij naar Ebo Town. Buba stond al mooi op tijd te wachten bij Senegamba Junction zodat we samen konden rijden. We moesten dwars door Serekunda en normaal gesproken is dit een hele opgave, zeker op vrijdag. Stapvoets rijden, stilstaan vanwege de grote drukte. Dit keer was het verrassend rustig. Vanwege Tobaski waren nog veel mensen naar hun villages en komen in het weekend pas weer terug. Binnen het half uur waren we in Ebo Town. Gelukkig wist Buba waar de school was, hij had daar al eerder gewerkt. Ik ben daar pas een paar keer geweest en alles lijkt op elkaar in de wijk. Ik had op google maps de wijk al gevonden maar had niet de coördinaten van de school, maar we hadden gelukkig Buba! Yaya was er nog nooit geweest dus hij wist ook niet waar de school was. De eerste regenbuien hadden de wijk omgetoverd tot een waar maanlandschap met diverse kraters met water. Ik was blij dat we met de strong car van Yaya op pad waren gegaan. Met een gewone auto was dit niet te doen, de 4wheel van Yaya had er al moeite genoeg mee.

De head teacher stond ons al op te wachten. Ik had van het Graafschap College voor een aantal studenten een Learning Agreement mee gekregen. Deze werden door de head teacher getekend, volgende week gaan de Learning Agreements terug naar het Graafschap College en worden verder verwerkt. Buba was intussen het dak aan het opmeten en daarna de muren van de lokalen, binnen en buiten. Ook wat foto's gemaakt en alles gaat naar het Graafschap College zodat zij alles kunnen voorbereiden. Afscheid genomen van de head teacher en één van de teachers. Voordat we naar huis reden zijn we eerst nog even naar Brufut gereden. Yaya had daar een stuk land gekocht om een huis op te bouwen. De muur er om heen was al gereed en er stond een flinke stapel blokken om het huis te bouwen. Yaya is nu met het ontwerp bezig, de nodige vergunningen zijn al binnen.

Die avond heb ik gegeten bij Mexicaans restaurant El Sol. El Sol ligt aan één van de zijstraten van de Strip wanneer richting Monkey Parc loopt. Ik ben er altijd wel langs gekomen wanneer ik naar het strand loop maar heb er nog nooit gegeten. Het restaurant heeft een fijne kaart en een rustige ligging. De restaurants aan de hoofdweg van de Strip zijn erg rumoerig. Er hangen overal flatscreens waar de voetbalwedstrijden op te zien zijn. Vaak is er luide muziek en de uitlaatgassen van het voorbijrijdend verkeer zijn niet altijd te negeren. El Sol ligt aan een rustige weg, geen uitlaatgassen dus. Geen flatscreens met sport en geen luide muziek. Plus een menukaart die ik nog niet kende. Een aanrader!

Zaterdag helemaal niets gepland. Wat verslagen schrijven en e-mails checken en later op de dag een strandwandeling. Zondag ga ik terug naar Nederland, mijn vlucht is om 13.00 uur Gambiaanse tijd. We vliegen terug over Kaap Verdië, met de tussenstop erbij zal de reistijd zo'n 9 uur zijn. Geplande aankomsttijd is maandagochtend om 00.20 uur. Mijn auto staat dan al klaar bij de valetparking, ik denk dat ik rond 03.00 uur weer thuis in de Achterhoek ben. Vanavond het koffer pakken en zondag rond 10.00 uur ga ik naar het vliegveld. Het laatste diner van deze trip gaat plaatsvinden bij de overbuurman van El Sol, Italiaanse restaurant Gusto. Daar ben ik ook nog nooit geweest en ziet er gezellig uit.

Het was een mooie en drukke week en heb veel kunnen. Op naar november wanneer de volgende reis gepland staat. De ideeën voor deze reis zijn er al!